Het meisje van de foto kijkt in mijn ogen. Het is stil in de kamer en het licht is dun. Wat ik zie, doet me denken aan  groot verdriet. Het ligt misschien niet aan haar. Het zit in mij. Verdriet is onvertaalbaar. Het is bij iedereen anders. Het zijn niet alleen gedachten en gevoelens, het broedt ook in het lichaam met sappen en zenuwen en pijn, openlijk of verdoken, in stilte of met groot laweit. We kunnen meeleven, dat is waar, maar nooit op de manier van de ander. Verdriet is er al te vaak voor een mens…

Lees verder